یاداشت های قبل از مرگم (وصیت نامه؟):
• پس از مرگم، و روز خاکسپاری ام، فقط نزدیکانم را با خبر کنید؛
بعد از آن روز، فقط اگر فردی سراغی از من گرفت، از مرگم مطلعش کنید.
• هر که در زمان حیاتم به من بد کرد، اجازه اشتراک در خاکسپاری و آدرس قبرم را به او ندهید؛ به او بگویید که او را بخشیده ام.
• روز خاکسپاری ام بی صدا گریه کنید؛ عینک آفتابی نزنید و لباس هایی که میدانید یا فکر میکنید دوست دارم بپوشید.
• پس از خاکسپاری، وقتی همه خواستند بروند، به مدت دو ساعت با نزدیک ترین کسم تنهایم بگذارید تا با من سخن بگوید و مرا آماده ی اولین شب قبر کند.
• حتما یک قرآن برایم ختم کنید.
• هر یک از اعضای خانواده ام، به خصوص مادر و پدرم، اگر در دار دنیا بودند، پس از مرگم به سفر یا مهمانی بروند و دیگر درباره من سخن نگویند، مگر در خلوت خویش با خود من!
• خانواده ام بدانند که آنها را با تمام ذرات وجودم دوست میداشتم، دارم و خواهم داشت؛ بگویید دوستم بدارند هر چند که کوتاهی کردم.
• هدیه ها و عکسهایی که از من دارید را پنهان کنید و فقط وقت دلتنگی نگاهشان کنید.
• اگر کسی از من پول طلب دارد است، اگر چیزی گران قیمیت از من باقی ماند برای جبران به او و باقی را به مستحقین بدهید.
• عزادارانِ مرگم یک نامه برایم بنویسد و به جای گل روی قبرم بگذارند.
• مرا ببخشید.